Opublikowano w wersji oryginalnej 13 listopada 2021 r. przez P. Jakubowskiego na stronie internetowej Naturics.
(Załącznik nr 3 do książki Piotra Jakubowskiego "Atlantyda Neandertalczyków" z 2014 r.; oryginalna książka do obejrzenia online: https://naturics.info/naturics-online-books/).
Jeśli spojrzymy 20-30 lat w przyszłość, jaką różnicę możemy dostrzec między "dzisiejszymi Niemcami" a "Niemcami jutra"?
Pięć lat temu George Friedman, założyciel amerykańskiego wywiadu geopolitycznego Stratfor, napisał w swoim bestsellerze "Następne 100 lat", że rola Niemiec w Europie spadnie poniżej roli Polski w ciągu kilku dekad. Jako główny powód podał katastrofalny rozwój demograficzny Niemiec.
Można by pomyśleć, że pięć lat to zbyt krótki okres na zmiany demograficzne. Ale to błąd. I ten błąd zostanie powtórzony w niemieckiej polityce, w tym w polityce rodzinnej. W ciągu zaledwie pięciu lat nieprzerwanej bierności politycznej straciliście całe pokolenie dzieci w szkołach podstawowych (czterolatków). Zmarnowaliście szansę na reedukację nauczycieli w tych szkołach. Rezultat jest taki, że po tych pięciu latach nauczyciele ci są pięć lat za światowym rozwojem; świat zrobił duży krok w nowym kierunku zwanym "globalizacją". Niemiecka polityka rodzinna i edukacyjna nie ruszyła się z miejsca. A ci, którzy stoją w miejscu, rzeczywiście zostają w tyle.
Jeszcze większym problemem dla narodu niemieckiego jest jednak to, że nie może on zaakceptować faktu, że jego demograficzne "wymieranie" może wkrótce stać się nieodwracalne.
W niemieckich dokumentach znalazłem jedynie broszurę "Rodziny w Niemczech; fakty i liczby" autorstwa Heriberta Engstlera i Sonji Menning z Niemieckiego Centrum Gerontologii w Berlinie, z grudnia 2004 r., z przedmową Renate Schmidt, ówczesnej federalnej minister ds. rodziny, seniorów, kobiet i młodzieży. Dziwnie jest czytać tę przedmowę, która jest skierowana bardziej do "społeczności międzynarodowej" niż do niemieckich obywateli, którzy po prostu wymierają. Oczywiście większość zdań w tej przedmowie brzmi dobrze, a nawet mądrze. Są one jednak bardziej uspokajające lub nawet pocieszające niż alarmujące, co byłoby znacznie bardziej potrzebne.
Na przykład czytamy: "Zmiany, takie jak zmiana struktur rodzinnych, rosnąca liczba rodzin o różnym pochodzeniu etnicznym i obecne procesy demograficzne mają fundamentalny wpływ na systemy zabezpieczenia społecznego. Zmiany w tym obszarze nie ograniczają się do kontekstu krajowego, ale są zjawiskami globalnymi. Żyjemy w czasach internacjonalizacji i globalizacji, a związana z tym mobilność prowadzi do różnych form współistnienia. Pośród tych wszystkich wstrząsów i innowacji istnieje jednak jeden stały czynnik: rodzina. Dzisiejsza rodzina ma o wiele więcej aspektów niż w dawnych czasach; oprócz rodziny małżeńskiej z dziećmi, istnieje duża liczba rodzin pozamałżeńskich, rodzin niepełnych i rodzin składających się z kilku gospodarstw domowych. Jednak zmiany w formie zewnętrznej nie zmieniają faktu, że rodzina jest nadal podstawowym elementem społeczeństwa. Rodzina jest i pozostaje podstawowym wzorcem poczucia wspólnoty, dlatego tylko naród przyjazny rodzinie jest narodem z przyszłością. Dlatego właśnie akceptacja rodziny jest istotnym politycznym credo - w Niemczech i na świecie". (Jak dotąd zgadzam się; ale wciąż brakuje odpowiedniego sygnału alarmowego, który zmusiłby do natychmiastowego działania. W dalszej części minister odnosi się do międzynarodowego kontekstu obecnej sytuacji na świecie w celu "promowania międzynarodowej debaty na ten temat"; P.J.).
Broszura została napisana dziesięć lat temu (tj. w 2004 r.; dzisiaj to już 20 lat temu! P.J.). Co zmieniło się w Niemczech od tego czasu? O ile mi wiadomo, tylko jedno: tempo wymierania przyspieszyło. Czy to nadal nie powód do niepokoju? Najwyraźniej nie.
Porównajmy ogólnodostępne dane. W amerykańskich statystykach rządowych znajdujemy następujące liczby:
Łączna liczba małżeńskich gospodarstw domowych w 2010 roku: 56 510 377 (2010); dla porównania: 54 493 232 (2000); 58 000 000 (2013);
Łączna liczba par tej samej rasy lub tego samego pochodzenia latynoskiego:
51,141,342 (2010); 50,452,248 (2000); 52,000,000 (2013).
W dokumencie "C1. Relacje w gospodarstwie domowym i stan cywilny dzieci/1 poniżej 18 roku życia, według wieku i płci: 2013" znajdujemy następujące dane:
Ogółem poniżej 18 roku życia w rodzinie: 68 003 000 (2013).
Na podstawie tych danych możemy obliczyć: => 68 milionów dzieci w 52 milionach gospodarstw domowych z małżeństwami daje wynik: 1,3 dziecka na zdrowe gospodarstwo domowe (USA; 2013).
Oznacza to, że 1,3 dziecka na zdrowe amerykańskie gospodarstwo domowe ma szansę na pełne miłości wsparcie na początku swojego dorosłego życia, a następnie nadal widzi dobry powód, aby założyć własną rodzinę i wspierać własne dzieci w ten sam sposób. W kategoriach czysto matematycznych, nawet liczba 1,3 dziecka na rodzinę wydaje się zbyt niska dla bezpiecznego rozwoju w przyszłości, ale jest to problem amerykański.
A co z Niemcami? Na pierwszej stronie wspomnianej broszury czytamy:
"Średnia wielkość gospodarstwa domowego w Niemczech spada od dziesięcioleci. Od lat 50. spadła o jedną czwartą. W Niemczech Zachodnich jeszcze w 1955 roku na jedno gospodarstwo domowe przypadało 3,0 osoby, w 1972 roku 2,7, a w 2000 roku już tylko 2,2 osoby....
Dwie trzecie wszystkich gospodarstw domowych w Niemczech to gospodarstwa jednopokoleniowe, tj. gospodarstwa jednoosobowe lub pary bez dzieci. (Proszę przeczytać ostatnie zdanie dwa lub więcej razy; P.J.) Co trzecie gospodarstwo domowe to gospodarstwo wielopokoleniowe. W 2000 r. dwa pokolenia żyły w 12,6 mln gospodarstw domowych, co stanowi 33% wszystkich gospodarstw domowych. Wielopokoleniowe gospodarstwa domowe w Niemczech składają się prawie wyłącznie z gospodarstw dwupokoleniowych, tj. rodzin z rodzicami i dziećmi. Tylko 0,3 miliona gospodarstw domowych (0,8 procent wszystkich gospodarstw domowych) składa się z trzech lub więcej pokoleń. Dziadkowie, rodzice i dzieci mieszkający pod jednym dachem stanowią zatem malejącą mniejszość wszystkich gospodarstw domowych".
Jak widzimy, obliczoną powyżej liczbę 1,3 dziecka w każdym "zdrowym" amerykańskim gospodarstwie domowym należy porównać z liczbą 0,3 (lub mniej) w równoważnym niemieckim gospodarstwie domowym. 1,3 w porównaniu do 0,3; czy nie jest to wystarczająco alarmujący sygnał? Prawdziwie bezpieczną przyszłość można dostrzec dopiero wtedy, gdy naród osiągnie liczbę około 2,5, dwukrotnie wyższą od amerykańskiej i ośmiokrotnie wyższą od niemieckiej.
Jeśli teraz dodamy do tego informację, że co drugi Niemiec jest już w wieku powyżej 45 lat, to nie musimy być prorokami, aby stwierdzić, że do 2040 r. (za nie więcej niż 25 lat) co najmniej jedna trzecia wszystkich niemieckich gospodarstw domowych będzie pusta. Druga jedna trzecia nastąpi w ciągu następnych jednej do dwóch dekad. Wschodnie regiony Niemiec są już świadome tego problemu. Próbują zminimalizować sytuację, po prostu wyburzając puste domy. Z pewnością nie jest to rozwiązanie problemu.
W Niemczech rodzi się około 700 000 dzieci rocznie. Jednak różnica w stosunku do liczby zgonów jest coraz większa. W 2012 r. było ich około 200 tys. Średniej wielkości miasta, takie jak Kassel czy Moguncja, znikają z roku na rok. I nikogo to nie obchodzi? W ciągu następnych 25 lat wskaźnik ten zbliży się do miliona rocznie. I nikogo to nie obchodzi? Mnie tak. Chcę wiedzieć, w którym kraju moje wnuki będą musiały mieszkać z własnymi dziećmi. Czy mogę im pomóc? Myślę, że to złe pytanie. Muszę im pomóc. My wszyscy, którzy nadal mieszkamy w Niemczech, musimy pomóc naszym dzieciom i wnukom. I to nie tylko po niezliczonych "międzynarodowych debatach na ten temat" promowanych przez Ministerstwo Rodziny lub inną biurokratyczną instytucję. Musimy pomóc teraz, natychmiast. A jak? Mogę tylko zaproponować swój własny, spontaniczny pomysł. Każdy inny pomysł byłby również mile widziany.
Musimy zmienić nasz pogląd na sens naszego życia tutaj na ziemi. Umieranie bez młodszych członków własnej rodziny, ale z pełnym kontem w szwajcarskim banku, nie może być tym sensem. Nawet złoto Majów nie mogło zapobiec ich "wyginięciu". Gdybym miał się zestarzeć (mam na myśli naprawdę stary, "gotowy na śmierć") jako ostatni członek mojej własnej rodziny, moją pierwszą myślą byłoby wsparcie innych dzieci całym moim pozostałym majątkiem i siłą fizyczną. W takiej sytuacji nawet "obce" dziecko powinno być dla mnie więcej warte niż mój własny samochód, nawet jeśli byłby to najnowszy "Mercedes" czy "BMW". Żadne dziecko żyjące w tak bogatym kraju jak Niemcy nie powinno być głodne, brudne, słabo wykształcone, mieszkać w zimnym lub zbyt małym mieszkaniu, bez własnej przestrzeni do nauki i zabawy. Rodzinom z dziećmi należałoby się bezpłatnie zapewnić odpowiednie mieszkania. Szkoły musiałyby być dostosowane do dostępnych dzieci, a nie do istniejącego biurokratycznego systemu szkolnictwa. Tylko ci nauczyciele, którzy są akceptowani przez większość klasy, powinni mieć prawo do jej nauczania. Musimy po prostu zmienić naszą perspektywę na perspektywę dzieci. Edukacja, w tym dyscyplina i zachowanie, jest bezcelowa, jeśli jest prowadzona wbrew oczekiwaniom dzieci.
Możesz sam rozwinąć ten pomysł, ale musimy faktycznie zmienić nasz pogląd, najlepiej dzisiaj. Jedyną realistyczną opcją na jutro może być: "Żegnajcie Niemcy".
